«Ἐφ΄ὅσον ἡ ἐξοχότης σας ἐνεργῇ σύμφωνα μὲ τὴν Συνθήκη αὐτὴν (Λονδίνου 6 Ιουλ 1827) θὰ εἶμαι ὁ θερμότερος καὶ εἰλικρινέστερος φίλος. Ἀφ’ ἧς στιγμῆς θὰ παρεκκλίνετε ἐκ ταύτης, θὰ καταστῷ ὁ σκληρότερος έχθρός σας». Ὁ Ἄγγλος Ναυάρχος Κόρδιγκτον πρὸς τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια.

Την 22α Ιανουαρίου 1830 (παλ. ημερ.) υπογράφηκε από την Αγγλία, την Γαλλία και την Ρωσία το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο αναγνωρίσθηκε η πλήρης ανεξαρτησία της Ελλάδος. Τα όρια του νέου κράτους περιελάμβαναν την Πελοπόννησο, την Εύβοια, τις Κυκλάδες και μέρος της Στερεάς Ελλάδος. Η Κρήτη, τα νησιά του Αιγαίου και ο νομός Αιτωλοακαρνανίας παρέμειναν εκτός επικρατείας. Ως πολίτευμα της Ελλάδος καθοριζόταν η κληρονομική μοναρχία, κατά τάξη πρωτοτοκίας. Με δεύτερο πρωτόκολλο με την ίδια ημερομηνία, αναγορεύθηκε ως πρώτος ηγεμόνας του νέου κράτους ο Βαυαρός πρίγκιπας του Σαξ-Κοβούργου, Λεοπόλδος. Βάσει του πρωτοκόλλου, στις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις δινόταν η εξουσία επεμβάσεως, σε περίπτωση παραβιάσεως των όρων του.
Η Γέννηση του Ελληνικού Κράτους
Η υπογραφή του πρωτοκόλλου σηματοδότησε το τέλος της επαναστάσεως του 1821 και την εμφάνιση στην διεθνή κοινωνία του ελληνικού κράτους. Η Υψηλή Πύλη αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδος την 27η Μαρτίου 1830. Ο Λεοπόλδος αποποιήθηκε το θρόνο που του προσφέρθηκε, απογοητευμένος από την μη βιώσιμη έκταση της χώρας, την μη παροχή οικονομικής βοήθειας και τη μη ικανοποίηση της επιθυμίας του να εκφρασθούν οι Έλληνες, εάν τον ήθελαν για ηγεμόνα τους. Ο Καποδίστριας κατηγορήθηκε ότι συνέβαλε στην απόφασή του, με τις επιστολές που τού έστειλε. Με την εκλογή του Όθωνος ως Βασιλέως των Ελλήνων (29 Απρ 1832), ικανοποιήθηκαν τα δύο πρώτα από τα τρία αιτήματα του Λεοπόλδου.
Οι Θυσίες μας και οι Μεγάλες Δυνάμεις
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιτυχία της επαναστάσεως του 1821, υπήρξε αποτέλεσμα του ηρωισμού και του πόθου για ελευθερία του ελληνικού λαού. Δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα, δεν υπήρξε ανάλογο των θυσιών που υποβληθήκαμε. Για την εξέλιξη αυτή η ευθύνη που μας αναλογεί είναι μεγάλη. Η αναγνώριση της Ελλάδος ως εμπολέμου έθνους από τον πρωθυπουργό της Αγγλίας Γεώργιο Κάνιγγ (George Canning), τον Απρίλιο του 1826 και τα πρωτόκολλα που υπεγράφησαν στην συνέχεια από την Ρωσία και την Γαλλία, έσωσαν στη κυριολεξία την επανάσταση την τελευταία στιγμή. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου την 20η Οκτ. του 1827, η κήρυξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου(26η Απρ. 1828) και η άφιξη των γαλλικών στρατευμάτων, υπό τον στρατηγό Μαιζών (Nicolas Maison), συνέβαλαν αποφασιστικά στην απόκτηση της ανεξαρτησίας μας. Σ’ όλο αυτό το διάστημα η συμβολή του Καποδίστρια, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα την 18η Ιαν. 1828, υπήρξε γιγάντια και αξιοθαύμαστη. Στην προσπάθεια του για την δημιουργία κράτους από το μηδέν και την εξασφάλιση βιώσιμων συνόρων, είχε να αντιπαλέψει με την πιο σκληρή αντιπολίτευση από ανθρώπους που τα κίνητρα τους ήταν η απληστία, η ιδιοτέλεια και το πάθος για εξουσία.