Από: Αντιστράτηγο ε.α. Ιωάννη Κρασσά

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο από τη ματαιοδοξία» Μένανδρος, Αρχαίος Έλληνας ποιητής 4^ος Αιών π.Χ.

Το 1982 εγκαινιάσθηκε στο Μαρούσι το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας χωρητικότητος 80.000 θεατών, με σκοπό να φιλοξενήσει τους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες Στίβου του ίδιου έτους. Το έργο ανέλαβε η Γερμανική Εταιρεία Weidleplan. Το κόστος κατασκευής ανήλθε σε 5 δισεκατομμύρια δραχμές (15 εκατ. Ευρώ). Το 2004 προστέθηκε ένα γιγάντιο μεταλλικό σκέπαστρο, το οποίο σχεδίασε και κατασκεύασε ο Ισπανός Μηχανικός «Σαντιάγο Καλατράβα». Επί της ουσίας το όλο έργο δεν εξυπηρετούσε κάποιο πρακτικό σκοπό, αλλά η Αθήνα που διοργάνωνε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, επιθυμούσε να έχει ένα σήμα κατατεθέν της φιλοξενούσας χώρας, για το οποίο δαπανήθηκαν γύρω στα 200 εκατ. Ευρώ. Είκοσι χρόνια μετά, το στέγαστρο μας υπενθυμίζει με τρόπο εμφατικό την αδυναμία μας να λειτουργήσουμε ως  σύγχρονο κράτος.

Η παραμέληση της συντηρήσεως του στεγάστρου προστέθηκε σε μία σειρά σοβαρών παραβλέψεων, που αναδεικνύουν την λειτουργική ανεπάρκεια των κρατικών υπηρεσιών, οι οποίες περιγράφονται σαν χρόνιες παθογένειες της Ελλάδος και εμφανίσθηκαν από την ημέρα που απέκτησε την ανεξαρτησία της(3 Φεβ 1830). Ο πρώτος Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας και ο πρώτος Βασιλεύς Όθων από την Βαυαρία αγωνίσθηκαν να τις εξαφανίσουν. Το πρώτο το δολοφονήσαμε και τον δεύτερο τον εκθρονίσαμε, με αιτιολογία την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών. Εάν πράγματι αυτό συνέβαινε θα έπρεπε μετά την απομάκρυνσή τους να μεταβληθούμε σε «Ελβετία», αλλά αντιθέτως η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω. Στην Ελλάδα έχουμε πρόβλημα να αποδεχθούμε το προφανές και το κανόνα του μέτρου, τα οποία για κακή μας τύχη πρώτοι ασπάσθηκαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Δεν χρειάζεται να έχεις αποφοιτήσει από το Πολυτεχνείο για να καταλάβεις ότι τα μέταλλα θέλουν συντήρηση. Όσοι έχουν κάγκελα στα σπίτια τους το γνωρίζουν και οι μεν νοικοκύρηδες τα φροντίζουν, οι δε «ανεπρόκοποι» τα αφήνουν να σαπίζουν.

Τα «μεταξωτά εσώρουχα» δεν είναι για όλους, αλλά για εκείνους που τα αξίζουν. Για να αποφευχθεί η κατάχρηση των δικαιωμάτων και να αποτραπεί η μετατροπή τους σε προνόμια συντεχνιών, κοινωνικών ομάδων και υποομάδων, θα πρέπει να επιδεικνύεται απόλυτος σεβασμός στη νομιμότητα και στη τήρηση των υποχρεώσεων μας ως πολιτών. Είμαστε «ζόρικος λαός» και ο τράχηλος μας δεν μπορεί να υπομένει το ζυγό. Το γνωμικό αναφέρεται στο «ζυγό» του ξένου κατακτητού και όχι στους νόμους του κράτους, χωρίς το σεβασμό των οποίων, υπομένουμε τη τυραννία της αυθαιρεσίας και της ακυβερνησίας. Οι περισσότεροι το αντιλαμβάνονται, γι’ αυτό είμαστε του "λίγο από όλα και του περίπου". Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη διάχυση των ευθυνών και την ασάφεια των αρμοδιοτήτων, με κατάληξη να φταίνε όλοι και κανένας. Προσπαθούμε να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα, θέλουμε την ομελέτα χωρίς να σπάσουμε τα αυγά και τοποθετούμαι το εαυτό μας στο απυρόβλητο θεωρώντας ότι δεν υπάρχει ατομική ευθύνη.  

Μετά το διάγγελμα παραδόσεως της Ιαπωνίας από τον αυτοκράτορα Χιροχίτο και αφού είχαν καταστραφεί η Χιροσίμα και του Ναγκασάκι από τις ατομικές βόμβες, οι Ιάπωνες συγκεντρώθηκαν μπροστά από το παλάτι και ζητούσαν συγνώμη από τον Αυτοκράτορα γιατί δεν μπόρεσαν να νικήσουν τους Αμερικανούς. Η συγνώμη δεν απευθύνονταν στο πρόσωπο αλλά σ΄ αυτό που εκπροσωπούσε και ήταν την πατρίδα τους η Ιαπωνία. Η κυριότερη αδυναμία μας αφορά τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζουν οι ψηφοφόροι, αλλά και στην αδυναμία αξιολογήσεως αυτών που υπόσχονται οι υποψήφιοι. Ψηφίζω με γνώμονα αυτόν που θα με εξυπηρετήσει και όχι τον ικανό που δύναται να ανταποκριθεί στις ευθύνες διακυβερνήσεως. Κυβερνώ όχι για να είμαι χρήσιμος αλλά ευχάριστος και να απολαμβάνω τα οφέλη της ιδιότητος μου. Μ΄ αυτό το τρόπο ικανοποιούνται τα συμφέροντα όλων, με τίμημα ανθρώπινες ζωές, απώλειες περιουσίων χαμηλές επιδόσεις και αρρυθμίες του κρατικού μηχανισμού. Δηλαδή «Όποιος ζήσει και όποιος πεθάνει».

Το 2022 συνέβησαν 11.200 τροχαία ατυχήματα με θλιβερό απολογισμό 635 νεκρούς, 630 βαριά και 12.533 ελαφρά τραυματίες. Σύμφωνα με την τροχαία οι τρεις πρώτες αιτίες τροχαίων δυστυχημάτων ήσαν: Οι αντικανονικοί ελιγμοί, η κίνηση στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας, η  χρήση του κινητού. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να μην θεσπισθούν αυστηρότατες ποινές(εξοντωτικά πρόστιμα, ισόβια αφαίρεση διπλώματος και απόλυση, εάν ο παραβάτης μισθοδοτείται από το δημόσιο, με το αιτιολογικό της ελλείψεως υπευθυνότητος). Δεν θα έπρεπε να επιστρέφονται οι πινακίδες κυκλοφορίας στη περίοδο των εορτών σ' όσους παραβίασαν το Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, γιατί είναι επικίνδυνοι και επιπλέον αποτελεί εμπαιγμό σε όσους οδηγούν με προσοχή. Έχω την άποψη ότι στις εορταστικές περιόδους θα έπρεπε να απαγορεύεται η κυκλοφορία σε όσους έχουν υποπέσει σε σοβαρές τροχαίες παραβάσεις, ώστε να μειώσουμε τις πιθανότητες τροχαίων δυστυχημάτων. Στις 17 Αυγ 2017, στα Χανιά, αυτοκίνητο παρέσυρε και σκότωσε ένα 19χρονο φοιτητή και μία 20χρονη φοιτήτρια. Ο οδηγός έτρεχε με 130 χλμ σε δρόμο που το όριο ήταν 40. Η τελεσίδικη ποινή ήταν 6 χρόνια και 9 μήνες εξαγοράσιμη  προς 25.515 ευρώ σε 8 άτοκες δόσεις. Ο δράστης δεν κρατήθηκε ούτε μέρα. Το γεγονός πιστοποιεί την αποτυχία μας να λειτουργούμε ως κράτος δικαίου. Εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και δια βίου αναπηρία, αλλά φαίνεται να μη μας ενδιαφέρει. Σύμφωνα με τον ΚΟΚ, τα δίκυκλα οφείλουν κινούνται στις λωρίδες κυκλοφορίας όπως τα λοιπά οχήματα και όχι στις γραμμές διαχωρισμού τους. Τα δίκυκλα αφήνονται να κινούνται επί των λωρίδων. Γιατί δεν τροποποιούμε το ΚΟΚ αφού δεν τον εφαρμόζουμε. Αυτό αποτελεί ένα από τα παραστατικότερα παραδείγματα της επικρατούσης νοοτροπίας, ότι οι νόμοι υπάρχουν για να μη τηρούνται, οπότε «Όποιος ζήσει και όποιος πεθάνει».

Σύμφωνα με την EUROSTAT οι Έλληνες σε ποσοστό 80%, κατατάσσονται στη δεύτερη θέση μεταξύ των λαών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όσον αφορά την ανησυχία τους για τα ιατρικά και νοσοκομειακά λάθη. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει σύστημα καταγραφής ιατρικών λαθών. Προτιμούμε να αγνοούμε το πρόβλημα γιατί η αντιμετώπιση θα πρέπει να επιφέρει κυρώσεις, ελέγχους και αντιπαράθεση με τα συνδικάτα και τις συντεχνίες, οπότε «Όποιος ζήσει και όποιος πεθάνει».

Υπάρχει λύση στο πρόβλημα, αλλά προϋποθέτει συνεχή και συστηματική προσπάθεια, παροχή ουσιαστικών δικαιοδοσιών στους προϊστάμενους, για την επιβράβευση των αρίστων και τον έλεγχο των αδιάφορων. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει οι επικεφαλής να αφήνονται απερίσπαστοι στο έργο τους, χωρίς παρεμβάσεις, από άνωθεν, κάτωθεν και πλαγίως. Να μην ξεχνάμε ότι και οι κρίνοντες πρέπει να κρίνονται. 

Το σοβαρότερο όμως απ’ όλα είναι ότι ως λαός έχουμε απογοητευθεί και αντιμετωπίζουμε με απάθεια όλα αυτά τα φαινόμενα, αποστασιοποιούμεθα από τα κοινά και απαξιώνουμε τα πάντα αναμένοντας την εξ ύψους βοήθεια ή τον υπερατλαντικό μεσσία. Η πιο επικίνδυνη παρενέργεια αυτής της αποκάρδιωσης είναι η επιδείνωση του δημογραφικού προβλήματος. Τα τελευταία 20 χρόνια ο πληθυσμός μας μειώνεται σταθερά. Το 2022 οι γεννήσεις ήσαν 75.000, κατά 10% μειωμένες σε σχέση με το 2021. Ο δε αριθμός των θανάτων διπλάσιος. Για κάθε δύο θανάτους αντιστοιχεί μία γέννηση. Ο πληθυσμός μαζί με την επικράτεια και την διοίκηση αποτελούν τα τρία συστατικά στοιχεία του κράτους, χωρίς λαό κινδυνεύουμε με αφανισμό. Πιστεύω ότι η αιτία του προβλήματος δεν είναι η οικονομική, αλλά κατά βάση ψυχολογική. Έχουμε χάσει τα κουράγιά μας και τη θέληση να επιβιώσουμε. Οι μανάδες μας ήσαν συνέχεια με μια ποδιά και με πολύ λιγότερες ευκολίες. Αυτό δεν τους απέτρεπε να κάνουν πολλά παιδιά και να δίνουν τη ψυχή τους για να τα μεγαλώσουν. Δεν εκπαιδεύουμε τους νέους να σέβονται τη νομιμότητα, δεν τους οριοθετούμε, δεν καλλιεργούμαι την ευγενή άμιλλα και δεν τους διαπαιδαγωγούμαι να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Η ανοχή στη συνεχώς αυξανόμενη ενδοσχολική βία και στις καταλήψεις, αποδεικνύουν την επικίνδυνη χαλαρότητα που επικρατεί. Οι νέοι μας δεν αποκτούν τις ψυχικές δυνάμεις που απαιτούνται για τη δημιουργία οικογένειας.

Οι επιλογές μας τα τελευταία 50 χρόνια, σε ότι αφορά το τρόπο λειτουργίας μας ως πολιτείας αποδείχθηκαν λανθασμένες. Μπορούμε να αναταχθούμε; Θεωρητικά ναι, πρακτικά όχι. Μετά τα παραπάνω το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να υιοθετήσουμε τη παραίνεση του Λατίνου ποιητή Οράτιου(65-5 π.Χ), «Carpe diem quantum minimum credula postero» που σημαίνει, «Άδραξε(ζήσε) την ημέρα, εμπιστευόμενος όσο το δυνατόν λιγότερο την επομένη» (από την 11^η Ωδή του 1^ου Βιβλίου).

Αντιστράτηγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς

Οκτώβριος 2023