Η μνήμη αποτελεί το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του σκεπτόμενου ανθρώπου στο δρόμο για την πνευματική του ολοκλήρωση. Η δημιουργία της ιστορίας βασίσθηκε σ’ αυτή, προκειμένου να ανασυνθέσει με ακρίβεια γεγονότα του παρελθόντος, καταγράφοντας τα πεπραγμένα ατόμων και λαών στην πορεία τους μέσα στον χρόνο. Αποτελεί υποχρέωσή μας να γνωρίζουμε την ιστορία μας. Στην γνώση αυτή στηρίζεται η δημιουργία εθνικής συνειδήσεως, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του παρόντος και να αισθανόμαστε ασφαλείς για το μέλλον.
Το ιστορικό αφήγημα πρέπει να απαντά στα ερωτήματα: Ποιός, τί, πού, πότε, πώς και διατί. Τα τέσσερα πρώτα ερωτήματα είναι δύσκολο να αμφισβητηθούν όταν υπάρχουν ιστορικά τεκμήρια. Το «διατί και το πως» αποτελούν αντικείμενα ενδελεχούς διερευνήσεως. Ἡ ερμηνεία των γεγονότων διηθείται μέσα από τα πιστεύω, τις αρχές, τον χαρακτήρα, τα βιώματα, την ιδεολογία, την λογική, τις ιδεοληψίες, τις εμμονές, τον τόπο καταγωγής και τα απωθημένα εκάστου. Ὁ ήρωας για τους μεν, μπορεί να είναι ὁ προδότης για τους δε. Ἡ αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας αποτελεί πολλές φορές θέμα οπτικής γωνίας, αλλά δεν μπορεί να ευρεθεί, χωρίς την προσφυγή σέ πηγές απ’ όλες τις πλευρές. Ἡ πρόοδος και ὁ πολιτισμός στηρίχθηκαν στον ανθρώπινο μόχθο. Ἡ ιστορία όμως γράφεται δυστυχώς με το αίμα εκατομμυρίων άνθρωπόν, των οποίων ἡ θυσία είναι συνήθως αποτέλεσμα αποφάσεων των ολίγων. Πιστεύω ότι ενυπάρχει στην φύση μας ἡ επιθυμία να εξουσιάζουμε την ζωή των συνανθρώπων μας. Αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα πάθη μας, το οποίο τιθασεύεται ευτυχώς από την δύναμη της γνώσεως, ἡ οποία μάς βοηθά να ενεργούμε με βάση την λογική και όχι το θυμικό μας.
Ο Γάλλος διπλωμάτης και φιλόσοφος Ζοσέφ ντε Μαιστρ(1753-1821) υποστήριζε ότι: «Η ιστορία είναι μια διαρκής συνωμοσία εναντίον της αλήθειας». Ο ιστορικός ρεαλισμός έχει δείξει ότι η ιστορία με το πέρασμα του χρόνου διαστρεβλώνεται, ενώ ο μύθος εξελίσσεται και υποκαθιστά την αλήθεια. Η διαστρέβλωση της ιστορίας είναι αποτέλεσμα της έφεσης των ανθρώπων να προσαρμόζουν το γεγονός στα μέτρα και στις επιθυμίες τους. Για σκοπό αυτό αφαιρούν ανεπιθύμητα συμβάντα και προσθέτουν πράξεις που δεν συνέβησαν. Με τον ίδιο τρόπο τροποποιούνται οι εικόνες των πρωταγωνιστών για να παρουσιάζονται όπως εμείς τους φανταζόμαστε και όχι όπως πραγματικά ήσαν. Εάν το περιστατικό θεωρείται «Ιστορικός Θρύλος» τότε η όποια διερεύνησή του εντάσσεται πλέον εντός του πλαισίου βεβηλώσεως «των οσίων και των ιερών» του έθνους. Η εξέταση των ιστορικών γεγονότων οφείλει να στηρίζεται σε επιβεβαιωμένο αποδεικτικό υλικό. Τα τεκμήρια δεν είναι δυνατόν προσαρμόζονται στις προτιμήσεις του γράφοντος, γιατί έτσι ενεργεί σαν συνήγορος των αντιδίκων, συσκοτίζοντας την αλήθεια. Η ιστορική έρευνα πρέπει να αποκτά τα χαρακτηριστικά καθάρσεως, τόσο για τον γράφοντα, όσο και για τον αναγνώστη. Εάν το περιστατικό χαρακτηρίζεται σαν «Ιστορικός Θρύλος» τότε η όποια διερεύνησή του εντάσσεται πλέον εντός του πλαισίου βεβηλώσεως «των οσίων και των ιερών» του έθνους.  Η αποκάλυψη της αλήθειας δεν σπιλώνει κανένα, ούτε μειώνει την σημασία των ιστορικών δρώμενων. Αντιθέτως μας προσγειώνει επί του εδάφους και προλαμβάνει τις πτώσεις από τα σύννεφα. Εις αυτήν την ζωή, έκαστος εξ ημών έχει το δικαίωμα να διατηρεί την άποψή του για οτιδήποτε. Η αλήθεια μπορεί να είναι άχαρη, πεζή και άοσμη, είναι όμως η αλήθεια. Και όπως είπε οι Διονύσιος Σολωμός «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Αυτή είναι η άποψή μου.